Ἡ σονάτα τοῦ σεληνόφωτος- 100 Χρόνια Από Την Γέννηση Του Γιάννη Ρίτσου

Άνοιξη στην Αντίπαρο - Σιφνέικο 2009

Πριν από μερικές μέρες συμπληρώθηκαν 100 χρόνια από την γέννηση του Έλληνα ποιητή Γιάννη Ρίτσου. Νιώθουμε την ανάγκη να αναφερθούμε στον ποιητή που με τα λόγια,τους στίχους του, αποτέλεσε και αποτελεί φωτεινό πολιτιστικό φάρο για μεγάλο κομμάτι του ελληνικού πληθυσμού. Θα μπορούσαμε να καταναλώσουμε πολλές διαδικτυακές γραμμές με ένα πλούσιο αφιέρωμα στο έργο του, ωστόσο προτιμήσαμε να εκφραστούμε μέσα από την δική του ξεχωριστή "σονάτα τοῦ σεληνόφωτος"

Ἡ σονάτα τοῦ σεληνόφωτος

«Α, φεύγεις; Καληνύχτα.» Ὄχι, δὲ θἄρθω. Καληνύχτα. Ἐγὼ θὰ βγῶ σὲ λίγο. Εὐχαριστῶ. Γιατί ἐπιτέλους, πρέπει νὰ βγῶ ἀπ᾿ αὐτὸ τὸ τσακισμένο σπίτι. Πρέπει νὰ δῶ λιγάκι πολιτεία, -ὄχι, ὄχι τὸ φεγγάρι - τὴν πολιτεία μὲ τὰ ροζιασμένα χέρια της, τὴν πολιτεία τοῦ μεροκάματου, τὴν πολιτεία ποὺ ὁρκίζεται στὸ ψωμὶ καὶ στὴ γροθιά της τὴν πολιτεία ποὺ ὅλους μας ἀντέχει στὴν ράχη της μὲ τὶς μικρότητές μας, τὶς κακίες, τὶς ἔχτρες μας, μὲ τὶς φιλοδοξίες, τὴν ἄγνοιά μας καὶ τὰ γερατειά μας,-ν᾿ ἀκούσω τὰ μεγάλα βήματα τῆς πολιτείας, νὰ μὴν ἀκούω πιὰ τὰ βήματά σου μήτε τὰ βήματα τοῦ Θεοῦ, μήτε καὶ τὰ δικά μου βήματα. Καληνύχτα.

Τὸ δωμάτιο σκοτεινιάζει. Φαίνεται πὼς κάποιο σύννεφο θἄκρυβε τὸ φεγγάρι. Μονομιᾶς, σὰν κάποιο χέρι νὰ δυνάμωσε τὸ ραδιόφωνο τοῦ γειτονικοῦ μπάρ, ἀκούστηκε μία πολὺ γνώστη μουσικὴ φράση. Καὶ τότε κατάλαβα πὼς ὅλη τούτη τὴ σκηνὴ τὴ συνόδευε χαμηλόφωνα ἡ «Σονάτα τοῦ Σεληνόφωτος», μόνο τὸ πρῶτο μέρος. Ὁ νέος θὰ κατηφορίζει τώρα μ᾿ ἕνα εἰρωνικὸ κ᾿ ἴσως συμπονετικὸ χαμόγελο στὰ καλογραμμένα χείλη του καὶ μ᾿ ἕνα συναίσθημα ἀπελευθέρωσης. Ὅταν θὰ φτάσει ἀκριβῶς στὸν Ἅη-Νικόλα, πρὶν κατεβεῖ τὴ μαρμαρίνη σκάλα, θὰ γελάσει, -ἕνα γέλιο δυνατό, ἀσυγκράτητο. Τὸ γέλιο του δὲ θ᾿ ἀκουστεῖ καθόλου ἀνάρμοστα κάτω ἀπ᾿ τὸ φεγγάρι. Ἴσως τὸ μόνο ἀνάρμοστο νἆναι τὸ ὅτι δὲν εἶναι καθόλου ἀνάρμοστο.

Σὲ λίγο, ὁ Νέος θὰ σωπάσει, θὰ σοβαρευτεῖ καὶ θὰ πεῖ «Ἡ παρακμὴ μιᾶς ἐποχῆς». Ἔτσι, ὁλότελα ἥσυχος πιά, θὰ ξεκουμπώσει πάλι τὸ πουκάμισό του καὶ θὰ τραβήξει τὸ δρόμο του. Ὅσο γιὰ τὴ γυναίκα μὲ τὰ μαῦρα, δὲν ξέρω ἂν βγῆκε τελικὰ ἀπ᾿ τὸ σπίτι. Τὸ φεγγαρόφωτο λάμπει ξανά. Καὶ στὶς γωνιὲς τοῦ δωματίου οἱ σκιὲς σφίγγονται ἀπὸ μίαν ἀβάσταχτη μετάνοια, σχεδὸν ὀργή, ὄχι τόσο γιὰ τὴ ζωὴ ὅσο γιὰ τὴν ἄχρηστη ἐξομολόγηση. Ἀκοῦτε; τὸ ραδιόφωνο συνεχίζει.

Γιάννης Ρίτσος(1 Μαίου 1909 - 11 Νοεμβρίου 1990 )

-Παραθέτουμε τμήμα από το βραβευμένο ποίημα του Γιάννη Ρίτσου "Ἡ σονάτα τοῦ σεληνόφωτος". Ολόκληρο το βραβευμένο ποίημα θα το βρείτε εδώ

-Ποιήματα και αναφορές για τον ποιητή της Ρωμιοσύνης θα βρείτε εδώ

-Ο Γιάννη Ρίτσος ερμηνεύει το ποίημα Μέρος Α' και Μέρος Β΄

-Προηγούμενες αναφορές του ibis blog Αὐτὰ τὰ δέντρα δὲ βολεύονται μὲ λιγότερο οὐρανό

-Παρακάτω το έργο του Ludwig van Beethoven "Moonlight Sonata"