Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

Αναρτήσεις

Προβολή αναρτήσεων από Ιούνιος, 2009

Keep Smoking With Yourself But Without Myself

Μέσα στα δεκάδες post που έχουν προγραμματιστεί για σήμερα το ibis blog ετοιμάζεται να υποδεχτεί την υποτιθέμενα αναμενόμενη απαγόρευση του καπνίσματος. Μέχρι τότε: θα διαβάσουμε post, θα παρακολουθήσουμε τους γνωστούς ειδήμονες στα ψευτοπαράθυρα της τηλεόρασης, θα θαυμάσουμε την διπλωματική έπαρση του υπουργού Υγείας και τέλος θα παρακολουθήσουμε την αναισθησία των συναδέλφων που απολαμβάνουν την πρωινή τους νικοτίνη. Μετά απ' όλα αυτά, θα ανοίξουμε το pc, θα σταθούμε στο youtube και συνοδεία του λαϊκού άσματος που ακολουθεί θα πληκτρολογήσουμε τις πρώτες μας λέξεις. Ίσως ανάψουμε και τσιγάρο! Και όλα αυτά με την παρότρυνση του πάντα επίκαιρα αντιδραστικού istologin . Keep Smoking With Yourself, But Without Myself [Φωτογραφία ]: Πηγή , news.bbc.co.uk

Tι (δεν) μας άρεσε την περασμένη ''ελληνική'' εβδομαδα (# 10 )

Φωτισμένη Ακρόπολη με τα μάτια του Άγγελου Μόσχου Με μικρή καθυστέρηση επιστρέφουμε στο αγαπημένο μας/σας post και παρουσιάζουμε όλα όσα μας προκάλεσαν ευχαρίστηση, δυσαρέσκεια και απορία. Γυρίσαμε, είδαμε, διαβάσαμε και κάναμε "κλικ" στα παρακάτω γεγονότα της ελληνικής και όχι μόνο πραγματικότητας. Μας άρεσε...... Που η τιμή στο νέο μουσείο ακρόπολης είναι 1 ευρώ . Σημαντική ευκαιρία να περάσουμε όλοι μας μια βόλτα από το πιο σύγχρονο μουσείο της Ευρώπης όπως υποστηρίζεται από πολλούς. Για να μπορέσεις να σώσεις και να διαιωνίσεις την πολιτιστική ιστορία οφείλεις να την γνωρίζεις. Για αγορά εισιτηρίου εδώ . Επιπλέον, μετά από αιώνες κωλυσιεργίας έχουμε ένα ακλόνητο επιχείρημα για την επιστροφή των μαρμάρων από τους προκλητικούς και αλαζόνες Βρετανούς . Δείτε το βίντεο από την εκπομπή "Η μηχανή του χρόνου" με το μοναδικό Έλληνα που μέχρι τώρα αγωνίστηκε με θάρρος και ρεαλισμό. Την σπουδαία Μελίνα Μερκούρη . Στο τελευταίο τεύχος της LIFO θα βρείτε ένα ολοκληρωμέν

Η Αθηναϊκή Μεγαλούπολη Έχει Τις Γειτονιές: Το Έθιμο Του Αη Γιάννη Tου Ριγανά

Γιατί και στην Αθήνα έχουμε τις γειτονίες για τα ήθη και τα έθιμα Παπάγου 26 Ιουνίου. Το Έθιμο Του Αη Γιάννη του Ριγανά Φαίνονται χαμένοι στο αλλοπρόσαλλο και λατρεμένο πρόσωπο της Αθήνας αλλά αντιστέκονται. Αντιστέκονται. Χορεύουν, γελούν, τραγουδούν γύρω από την φλόγα της φωτιάς. Ακούω την μουσική, τα τραγούδια και παρακολουθώ άλματα πάνω από τις φλόγες. - “Και του χρόνου με υγεία”. Κομπιάζω. Σκέφτομαι πόσο ανάγκη έχουμε αυτές τις στιγμές. Την πραγματική γειτονιά, την παρέα, τα χαμόγελα και την γιορτή του δρόμου. Τις παραδόσεις, τον πολιτισμό μας και ανθρώπους σαν αυτούς. Η Σοφία και ο Παναγιώτης εδώ και χρόνια αναβιώνουν με αξιοζήλευτο μεράκι το έθιμο του Αή Γιάννη του Ριγανά. Κάθε χρόνο 25 Ιουνίου συγκεντρώνονται στο δρόμο και στήνουν το δικό τους σπουδαίο γλέντι. Σπουδαίο γιατί διατηρούν και μεταλαμπαδεύουν ήθη, έθιμα και παραδόσεις. Μπράβο τους. Άλματα πάνω από την φωτιά, χορός, τραγούδι και πολλά παιδιά. Δεν θυμάμαι τόσα πολλά παιδιά. Μικροί, μεγάλοι γίνονται ένα

Η Tέχνη Του Parkour

Οι ψαγμένοι θιασώτες του προτιμούν τον ορισμό της ελληνικής wikipedia , που λέει ότι είναι «μια μη ανταγωνιστική σωματική και πνευματική τέχνη που έχει στόχο τη γρηγορότερη και καλύτερη μετακίνηση από οποιοδήποτε σημείο του χώρου Α σε διαφορετικό σημείο Β, χρησιμοποιώντας μόνο τις ανθρώπινες σωματικές ικανότητες». Αν πάλι ρωτήσεις τους νεαρούς που κάνουν practice στις πλατείες, πηδώντας ζαρντινιέρες, παγκάκια και σκαλιά, θα σου πουν -με μια λέξη- ότι σημαίνει «ελευθερία». Το parkour ή αλλιώς «τέχνη της φυγής» καθιερώθηκε τη δεκαετία του ’80 στη Γαλλία κι έγινε γρήγορα γνωστό, κυρίως μέσα από διαφημιστικά σποτ και ταινίες όπως το «Casino Royal», το «Banlieue 13» κ.λπ. Εδώ και μια πενταετία περίπου αποκτά όλο και περισσότερους φαν στη χώρα μας. Ειδικά τώρα που κλείνουν τα σχολεία, οι πλατείες θα γεμίσουν με πιτσιρικάδες που αγνοούν… επιδεικτικά τα εμπόδια που συναντούν στο διάβα τους, όπως πεζούλια, κάγκελα, κάδους ανακύκλωσης, ακόμα και αυτοκίνητα, υπερπηδώντας τα με εντυπωσιακή ευλυγι

Όταν Οι ΑΛΛΟΙ Μπορούν Εμείς…..Τους Χαζεύουμε

Τουρκία. Παρασκευή πρωί 5 Ιουνίου 2009. Σε μια καταπράσινη περιοχή μία ώρα μακριά από την Κωνσταντινούπολη έχουν αρχίσει οι προετοιμασίες για τον γύρο του παγκόσμιου πρωταθλήματος F1. Με τα εισιτήρια στο χέρι βαδίζουμε προς τις θέσεις ώσπου ξαφνικά ακούγεται ο εντυπωσιακός ήχος των μονοθεσιών. Παγώνουμε προς στιγμή και απολαμβάνουμε ήχους που μόνο από κοντά μπορείς να συνειδητοποιήσεις. Έρχεται το Σάββατο. κατατακτήριες δοκιμές. Κυριακή και το πανηγύρι φτάνει στην αποκορύφωση του. Πανηγύρι γιατί η F1 είναι μια γιορτή που προσεγγίζει κόσμο από όλες τις γωνιές του κόσμου. 250.000.000 τηλεθεατές και αμέτρητοι τουρίστες-οπαδοί που ταξιδεύουν σε κάθε γωνιά του κόσμου για να παρακολουθήσουν από κοντά το παγκόσμιο πρωτάθλημα. Ένα παγκόσμιο πρωτάθλημα ντυμένο με το μανδύα της γκλαμουριάς και της high society που αρμόζει σε κάθε ακριβό και κυριλάτο sport. Μυθικά συμβόλαια, εκθαμβωτικά αυτοκίνητα, καλλίγραμμα μοντέλα, ιδιωτικά αεροπλάνα, τεράστια σκάφη, πανάκριβα πάρτι και ότι πιο ακριβό κ

Κυριακή 14 Ιουνίου 1987 - Με Τα Μάτια Ενός 6χρονου Πιτσιρικά

14 Ιουνίου 1987. Βράδυ Κυριακής. Πανηγύρια σε δρόμους, πλατείες, σπίτια, σε κάθε ελληνική γωνιά. Στα μάτια ενός εξάχρονου πιτσιρικά όλα μοιάζουν μαγικά και το βλέμμα της απορίας κυριαρχεί σε κάθε εικόνα που περνά από μπροστά του. Κρατημένος στο χέρι της μεγάλης αδελφής κινείται για να πανηγυρίζει σαστισμένος από τις πρωτόγνωρες κινήσεις ενθουσιασμού και υπερηφάνειας που ξετυλίγονται δίπλα του. Για τα πρώτα του χρόνια η εμπειρία πρωτόγνωρη, ξεχωριστή. Μαζί με τους teenagers των 80’s τρέχει στους δρόμους χαρούμενος, σαστισμένος ακολουθώντας το πλήθος της γειτονίας, του σχολείου, της περιοχής. Τι ατυχία για την στιγμή! Από τα πανηγύρια οι αντοχές του τον προδίδουν και με την στοργική συντροφιά επιστρέφει στο σπίτι για να παρακολουθήσει την συνέχεια. Δ εν είχε συνειδητοποιήσει τίποτα ακόμα. Έπρεπε να κάνει υπομονή μερικά χρόνια για να συλλάβει την αξία εκείνης τη βραδιάς. Όχι μόνο για τον ίδιο αλλά και όλες τις γενιές που βίωσαν με ξεχωριστό τρόπο την “πρώτη” ελληνική αθλητική στιγ

Το Τέλμα Της Σύγχρονης Δημοκρατίας

Εγκλωβισμένοι στις κάλπες Δημοκρατία είναι το πολίτευμα όπου η εξουσία πηγάζει και εξασκείται από το λαό. Η ετυμολογία της λέξεως βρίσκεται στα συνθετικά «δήμος» (το σύνολο ή η συνέλευση των ανθρώπων που έχουν πολιτικά δικαιώματα) και «κράτος» (δύναμη, εξουσία, κυριαρχία). Χαμένοι στα πολιτικά “ θα ” που κυριάρχησαν σε τηλεοπτικά σκηνικά όλοι πήραν την απόφαση τους. Συμμετοχή ή Αποχή; Παραλία ή κάλπη; Διακοπές ή συμμετοχή στις ευρωπαϊκές εκλογές. Τα νούμερα απογοητευτικά για την δημοκρατία, το πολίτευμα, την κοινωνική ζωή και κυρίως για την υποτιθέμενη πολιτική μας παιδεία. Με αποχή που αγγίζει το 47% (ξεπέρασε τον ευρωπαϊκό μέσο όρο) έχεις έντονα την αίσθηση ότι φτάνεις σε ένα πολιτικό και κοινωνικό αδιέξοδο. Μήπως η ελληνική δημοκρατία πλησιάζει ένα πρωτόγνωρο τέλμα; Τέλμα στην αποχή . Το να απέχεις δεν είναι λύση. Να αποφεύγεις τις καταστάσεις δηλώνει φόβο στο να δεις την αλήθεια και κυρίως στο να γίνεις βασικός μοχλός της αλλαγής. Ωστόσο δηλώνει πικρία, απογοήτευση και πολιτι

Στιγμές Από....... Παράλια

Κυριακή 7 Ιουνίου. Κάποιοι επιλέγουν τις κάλπες και κάποιοι την παραλία. Οι Ibis αφήνουν την κουραστική μονοτονία των εκλογών, την μόδα της παραλίας και πετάνε στα ......Παράλια. Προτείνουμε ακούγοντας το παρακάτω κομμάτι να περάσετε την ματιά σας από τις φωτογραφίες. Σύντομα η επιστροφή μας....... Keep Traveling Share The Spirit Of A New Destination [Φωτογραφίες]: flickr [Τραγούδι ]: Secret Garden - Nocturne , Σε live εκτέλεση από τους Secret Garden εδώ

Μίκης Θεοδωράκης Μιλά Για Την Κρίση Και Τα Γεγονότα Του Δεκεμβρίου

Το σπίτι είναι σιωπηλό. Στο πάνω πάτωμα ζει η Μυρτώ, η γυναίκα του Μίκη. Εξήντα πέντε χρόνια μαζί. Ο μεγάλος έρωτας της ζωής του. Ο Μίκης τις περισσότερες ώρες της ημέρας είναι στο ισόγειο. Μια κουβέρτα στα πόδια, ένα πούρο που ποτέ δεν ανάβει και μια μικρή γύψινη προτομή του Στάλιν που μοιάζει να περιπαίζει τα πάντα. Τώρα άχραντη σιωπή. Στο μέσα δωμάτιο αισθάνεσαι την παρουσία της γραμματέως του. Η γραμματέας του Μίκη. Αλλά τι γραμματέας. Η σκιά του, η ανάσα του, ο αστυνομικός του, η νοσηλεύτριά του. Όταν ο Μίκης αρχίζει και μιλάει, όλα αποκτούν υπόσταση. Οι μνήμες, οι χαρές, οι λύπες. Ευωδιάζουν. Πριν από λίγα χρόνια ο Μίκης μου ΄λεγε ότι μέσα στο σπίτι συχνά τον παρακολουθεί ένας «τύπος» που κάθεται απέναντι και του κλείνει κάθε τόσο το μάτι. «Ποιος είναι;» τον ρώτησα. «Ο θάνατος», μου απάντησε! Ο Μίκης. Έζησε έτσι ακριβώς όπως πρέπει να ζει ένας αληθινός άνθρωπος. Προκαλώντας το μέλλον. «Ουρλιάζοντας ζωή και τέχνη». Νιώθω ότι ποτέ μας δεν ξοφλήσαμε το Χρέος απέναντί του. Κι εγώ προ