ΔΕΥΤΈΡΑ ΒΡΑΔΥ, 2.30 Π.Μ., ΣΤΟ ΤΑΞΊ «Επιτρέπεται να στρίψω προς την Καλλιρρόης; Γιατί παλιά στρίβανε μόνο τα τρόλεϊ» με ρωτάει ο ασπρομάλλης ταξιτζής. «Όχι,όχι απαγορεύεται». «Σας ρωτάω γιατί εγώ παρανομίες δεν κάνω» μου λέει ξαφνικά. «Τις προάλλες πήρα μια κυρία ηλικιωμένη που ήθελε με το ζόρι να παρανομήσω. Ε, όχι». Κοιτάω το Lava Βore, σκοτεινό και άδειο, καθώς στρίβει από τη Φιλελλήνων προς τη Λεωφόρο Αμαλίας. «Το ξέρεις ότι προχτές μου ήρθε μια κλήση από το 2003 για παράνομη στάθμευση στη Χίο; Το φαντάζεσαι; Μου ήρθε 5 χρόνια μετά». Δεν απαντάω, μόνο χαμογελάω ευγενικά. «Και να σου πω, δεν είναι τα 60 ευρώ, πες αυτά θα τα πληρώσω. Αλλά 5 χρόνια; Κάτσε να τα στείλω με ένα φαξ στον Παπαδάκη, να δούμε τι θα μας πει» προσθέτει. Στην αρχή με πιάνουν τα γέλια. Μετά θυμάμαι πως πριν από δυο χρόνια που είχε πιάσει φωτιά η Πεντέλη, σε μια περίοδο με μεγάλες φωτιές, παίρναμε την Πυροσβεστική τηλέφωνο γιατί υπήρχε ένα μέτωπο πολύ κοντά μας και δεν ερχόταν κανένας. Στο τέλος, μες στην απόγνωση...