Εδώ και αρκετούς μήνες έχω αρχίσει να ζηλεύω παλαιότερες εποχές. Εποχές που δεν έχω αγγίζει, εποχές για τις οποίες ακόμα και σήμερα η εξερεύνηση τους παραμένει πηγή γνώσης και ενημέρωσης.
Οι δεκαετίες του 50, 60, 70 κρύβουν το πνεύμα μιας άλλης εποχής. Όσο δύσκολα και μεταβατικά να ήταν εκείνα τα χρόνια, οι δεκαετίες αυτές μπόρεσαν να αναδείξουν, προσωπικότητες με σπουδαία κοινωνική εμβέλεια και πολιτιστική κληρονομιά. Διαχρονικές πηγές έμπνευσης με διανόηση μιας άλλη εποχής.
Ζηλεύω αυτούς που έζησαν στην εποχή του Μάνου.
Αναπολώ τις δυναμικές στιγμές της Μελίνας και θαυμάζω το λόγιο μεγαλείο του Σεφέρη.
Φαντάζομαι τις ρεμπέτικες συναντήσεις του Βαμβακάρη με τον πιτσιρικά Μπιθικώτση, την ώρα που ο Κατράκης απαγγέλλει το «Άξιον Εστί» του Ελύτη.
Διαβάζω την μοναδικότητα της γραφής του Καζαντζάκη και ταξιδεύω με το σπουδαίο ηχόχρωμα του Ξυλούρη.
Μελαγχολώ.
Σκεπτόμαι το αύριο και σκαλίζω την σύγχρονη πραγματικότητα, αναζητώντας το πνεύμα μιας άλλη εποχής.
Ρασούλης, Παπάζογλου, Βέγγος ακολούθησαν την σιγουριά του χρόνου.
Η συνέχεια άγνωστη ενώ το ταξίδι στο παρελθόν μεγαλώνει επικίνδυνα.
image via
Ρασούλης, Παπάζογλου, Βέγγος ακολούθησαν την σιγουριά του χρόνου.
Η συνέχεια άγνωστη ενώ το ταξίδι στο παρελθόν μεγαλώνει επικίνδυνα.
image via
Σχόλια
Η μνήμη μας καταφεύγει εκεί στα δύσκολα έτσι κι αλλιώς, αλλά και στα εύκολα: όταν σε μια παρέα η κιθάρα καλείται να προσφέρει χαρά και χαρμολύπη δε νομίζω ότι το πράττει αποδίδοντας παπαρίζου ή ρουβά ή και άλλους πιο "έντεχνους" σύγχρονους. Το καταφέρνει με τον λευτέρη παπαδόπουλο, το λοίζο, το χατζιδάκι και θεοδωράκη, τον παπάζογλου και άλλους.
Ζούμε όμως στο σήμερα κι αν οι λύσεις που μας προτείνονται δε μας επαρκούν μπορούμε να βαυκαλιζόμαστε το πνεύμα όπως λες, ίσως και το χωροχρόνο μιας άλλης εποχής...
Ίμπις ο μάγος είναι αθήνα για το μαγάκι. Να βρεθούμε...
Δεν είναι έτσι, και η αξία αυτών που γράφεις πήρε χρόνο για να εκτιμηθεί.
Υπάρχουν άνθρωποι και στην δική μας εποχή που έχουν να δώσουν απλά κυριαρχεί όλο αυτο το "άλλο" γύρω τους.
Θα έρθει η κατάλληλη στιγμή που λάμψουν.
Πιστεύω ότι δεν μας αρκούν οι όποιες σύγχρονες "πνευματικές" επιλογές και δεν ξέρω κατά πόσο υγιές είναι να σκαλίζεις το παρελθόν υποτιμώντας το παρόν και το μέλλον.
Χωρίς επιλογές-τουλάχιστον με λιγότερες- τι μπορείς να κανείς;
Καλημέρα
H αλήθεια είναι ότι κείμενο κρύβει το συναίσθημα που περιγράφεις.
Και σήμερα υπάρχουν οι πνευματικοί, αλλά θάβονται, εξασθενούν, εξαντλούνται και υπερκαλύπτονται από το "άλλο" που περιγράφεις.
Το παράδοξο είναι ότι σε εποχές κοινωνικών ανακατατάξεων, με την ψυχολογία στον ναδίρ (θεωρώ ότι είναι το σημαντικότερο κομμάτι που νοσεί η κοινωνία μας), δημιουργούνται οι κατάλληλες προϋποθέσεις για την ανάδειξη τέτοιων προσωπικοτήτων.
Δυστυχώς κάτι τέτοιο δεν ισχύει στις μέρες μας.
Ο χρόνος και πάλι θα φέρει τις απαντήσεις.
Καλημέρα