Για πολλές δεκαετίες οι χωμάτινες ποδοσφαιρικές αλάνες, τα αυτοσχέδια γήπεδα βόλεϋ και τα ανοιχτά γήπεδα μπάσκετ αποτελούσαν έναν πρόσκαιρο καλοκαιρινό τόπο συνάντησης. Πιτσιρικάδες με ποδήλατα διασκορπίζονταν ανέμελα προσμένοντας την τυχαία συμμετοχή τους στο παιχνίδι των "μεγάλων". Κρυφά βλέμματα, συζητήσεις και παιδικές αγωνίες για τα πρώτα αθλητικά βήματα.
Το σκηνικό γνώριμο σε πολλούς.
Λερωμένα παντελόνια, ματωμένα γόνατα, ιδρώτας, κλάματα, τσακωμοί και ένα πρόσκαιρο αθλητικό καλοκαιρινό όνειρο.
Αρκετά χρόνια μετά οι πιτσιρικάδες χάνονται στην οθόνη του υπολογιστή. Τα ποδήλατα μένουν στην άκρη και το καλοκαιρινό όνειρο μοιάζει να ακολουθεί την φθορά του χρόνου. Εκεί που το ποδόσφαιρο χάνεται, εκεί που τα γήπεδα ερημώνουν φαίνεται ότι κρίκετ αποκτά την δική του λάμψη το δικό του όνειρο. Μετανάστες από Ινδία, Πακιστάν,Μπανγκλαντές και Σρι Λάνκα συγκεντρώνονται κατά δεκάδες στου τόπους συνάντησης όπου για πολλές δεκαετίες τα καλοκαίρια αποκτούσαν ξεχωριστή σημασία.
Γήπεδα ποδοσφαίρου και γήπεδα μπάσκετ μετατρέπονται σε αυτοσχέδια γήπεδα κρίκετ με δεκάδες συμμετοχές παικτών και θεατών.
Τα παιδικά όνειρα που φαίνεται ότι χάνονται αναβιώνουν στην προσμονή και στην ελπίδα των μεταναστών. Χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά από τις πατρίδες τους γίνονται συνεχιστές σε ένα ιδιότυπο καλοκαιρινό όνειρο που δεν γνωρίζουν. Εκείνοι ζουν τις δικές τους αγωνίες, τις δικές του κρυφές ελπίδες που μέσα από πολύπλοκους κανόνες κρίκετ μετατρέπονται σε φωνές, επευφημίες και χειροκροτήματα.
Ένα ψηφιδωτό λαών που αναζητά την ελπίδα και τα όνειρα του σε μια χώρα που δύσκολα ελπίζει και ξεχνά να ονειρεύεται.
Καλό φθινόπωρο…
images via
Σχόλια