Θιγόμενοι αναγνώστες, θιασάρχες της δημοκρατίας, αγωνιστές του διαδικτύου και ακέφαλοι στρατιώτες σε έναν διαδικτυακό αγώνα με κοινωνική γκρίζα απόχρωση.
Το κλείσιμο ενός μπλογκ υπερτερεί σε διαδικτυακή -ίσως και κοινωνική- αξία από τον θάνατο ενός δημοσιογράφου, ενώ η δημοκρατία αναβιώνει σε λαϊκίστικες αναρτήσεις από σέχτες διαδικτυακών επαναστατών.
Αφορμή ο θάνατος ενός αόρατου δημοσίου προσώπου.... και με απλές διαδικασίες blog- άνθρωπος σημειώσατε 1 και μάλιστα με τεράστια διαφορά. 
Με το άκουσμα της είδησης ανόρεξα διαδικτυακά στρατιωτάκια έτρεξαν να υποστηρίξουν κίβδηλες αξίες και πρόσκαιρα οράματα χτισμένα σε συμφέροντα επιχειρηματιών, σκοπιμότητες εκδοτών και υπόγεια παιχνίδια γκαγκστερικού χαρακτήρα.
Διαδικτυακοί κλώνοι κιτρινισμού αναδημοσιεύσεων και ανώνυμων ειδήσεων. Μικρά ποντικάκια, τυφλοί στρατιώτες σε έναν πόλεμο που δεν γνωρίζουν ποιον υπηρετούν, σε τι αποσκοπούν και ποιον αντιμετωπίζουν.
Υποστηρίζουν τα blogs και απαξιώνουν τους ανθρώπους, όποιοι και αν είναι και σε ό,τι και να έχουν αναμειχθεί.
Παρασυρόμενοι από τη μάζα χάνουν τον προσανατολισμό τους και αγνοούν πως ίσως στο μέλλον το ελληνικό διαδίκτυο θα είναι πιο πλούσιο, πιο ποιοτικό και πιο ουσιαστικό.
Αλήθεια πως είναι δυνατόν να βρίσκεσαι μπροστά στο “φως” μιας τεράστιας βιβλιοθήκης πληροφορίας και να παραμένεις στο σκοτάδι?
Τρωκτική ανορεξία.
Σχόλια
Παράδοξα σε μια κοινωνία που δεν έχει ωριμάσει. Ο κυριότερος εκπρόσωπος των κίτρινων ΜΜΕ, δημοφιλέστατος σε ποικίλα κοινωνικά στρώματα, στοχοποιείται και ο ιδιοκτήτης του εκτελείται από μία (φερόμενη ως) τρομοκρατική οργάνωση, που μπορεί να μην βρίσκει ανοικτούς υποστηρικτές για τον ένοπλο αγώνα της, αλλά σίγουρα αγκαλιάζει πολλούς κατά τ’ άλλα ειρηνόφιλους πολίτες που επικροτούν την ιδεολογία της. Αφετηρία και των δύο ο κοινωνικός φόβος, το αίσθημα αδικίας και η ανασφάλεια για το νοσηρό πρόσωπο ενός πελατειακού ανοχύρωτου κράτους.
Ο ιδιοκτήτης του blog Τρωκτικό δεν ήταν ένας τυχαίος Blogger-πολίτης κι ενίοτε δημοσιογραφίζων της ελληνικής διαδικτυακής κοινωνίας, όπως τόσοι άλλοι από εμάς. Επρόκειτο για έναν επαγγελματία δημοσιογράφο, που έχοντας θητεύσει με προσήλωση στα ιερατεία της σύγχρονης κίτρινης δημοσιογραφίας, βρήκε στον παρασκηνιακό δημοσιογραφικό του ρόλο την διαδικτυακή υπόσταση που τον εξέφραζε. Η καθιέρωση του Τρωκτικού σε τοτέμ της ηλεκτρονικής ενημέρωσης και σε επισκεψιμότητα δυσθεώρητη για ελληνική ιστοσελίδα δεν ήρθε ωστόσο από διαφήμιση ή προβολή από τα κλασσικά ΜΜΕ, αλλά από την αποθέωση από τη λαϊκή βάση. Ορίζοντας την είδηση ως λαϊκή ενημέρωση, το τρωκτικό και οι κλώνοι που το ακολούθησαν (κι εξαπλώθηκαν και στην επαρχία), απεικονίζει με ενοχλητική σαφήνεια το προφίλ, πολιτικό και πολιτιστικό, του μέσου Έλληνα.
Η ισοπεδωτική παρουσίαση αποκαλυφθέντων σκανδάλων πλάι σε πολύχρωμα εσώρουχα, κυτταρίτιδες επωνύμων και διαπομπεύσεις πολιτών και επιχειρήσεων, όλα βυθισμένα σε ένα διανοητικό χυλό με έντονη απόπνοια πατριδοκαπηλείας, ομοφοβίας, βλακ χιούμορ και μισαλλοδοξίας, ακύρωσε κάθε διαδικασία κριτικής σκέψης, ιεράρχησης και, τελικά, διάκρισης του σημαντικού από το γελοίο. Κι επιπλέον οδήγησε την ελληνική κοινωνία να αναρωτιέται εδώ και καιρό αν αξίζει στα ελληνικά ιστολόγια το αυτονόητο δικαίωμα της ανώνυμης παρουσίας.
Τα blogs δεν είναι ΜΜΕ, αλλά και τα ΜΜΕ δεν έχουν καταφέρει μέχρι σήμερα να προσομοιώσουν τη διαδραστική καθημερινή και πολιτική διάσταση των blogs. Αντίθετα, η ολοφάνερη εξάρτηση της μηντιακής εξουσίας από την πολιτική τα έχει καταστήσει τόσο ευτελή στην κοινή γνώμη που έχει αποκαθηλώσει μέρος αυτών από το δεοντολογικό και λειτουργηματικό τους χαρακτήρα, αφήνοντας ένα πεδίο δόξης να αναδειχθούν αυτοβαπτιζόμενα ως ΜΜΕ ποικίλα ενημερωτικά blogs, τα οποία ωστόσο υστερούν εξ’ ορισμού σε εγκυρότητα.
Παράδοξα σε μια κοινωνία που δεν έχει ωριμάσει. Σε ένα κράτος νοσηρό, όπου οι θεσμοί είναι διάτρητοι και η αίσθηση κοινωνικής αδικίας διάχυτη, είναι δυνατό κανείς να καταλήξει αναγνώστης κι οπαδός στο τρωκτικό (Κακαουνάκης, Τράγκας, Χαρδαβέλλας, Μάκης, Τρωκτικό, η εξέλιξη των ανώτατων μηντιακών εισαγγελέων) ή πάλι να βγει στους δρόμους και να καταλήξει Σέχτα και οπαδός της.
Μόνο που και τα δύο αναπαράγουν τελικά αυτό που δείχνουν να απεχθάνονται. Την κοινωνία του pop corn το μεν, την αισθητική του cop porn το δε. Και αντίστροφα...
Πάντα με την άδεια του μάγου το πολυεπίπεδο κείμενο tου σύντομα θα αποτελέσει ένα νέο ποστ.
Είναι κρίμα να χάνεται μέσα στα σχόλια.
Η μπλογκόσφαιρα μπορεί νααναδεικνύει διαμάντια σκέψης αρκεί να μην αφεθεί να κυριαρχήσουν πρακτικές κιτρινισμού και κατινιάς.
Πεντέμισι χρόνια μπλόγκερ κι ακόμα παλεύω αυτο το θέμα, της ανωνυμίας αλλα και της ηθικής και δεοντολογίας στον χώρο.
Δεν με ενδιαφέρουν τα προσωπικά κανενός, αλλα μπορώ να διαβάζω και να με διαβάζουν άνθρωποι που εχουνκατι να πούν και το λένε νηφάλια, ήρεμα, όχι δογματικά και με κραυγές.
Αλλωστε περισσότεραπετυχαίνει κανεις οταν ειναι νηφάλιος, σωστά ;
Και το Ibis blog ειναι ενα απο αυτά που μου αρέσουν γι αυτό.
Καλημέρα Tzonako.
Αρχικά σε ευχαριστούμε για τα καλά σου λόγια.
Τα δόγματα και ο κιτρινισμός δεν μπορούν παρά να αποτελούν κομμάτι του διαδικτύου. Είναι λογικό γιατί το δίκτυο δεν είναι παρά μια σύγχρονη κοινωνική απεικόνιση.
Το πιο λυπηρό είναι ότι τέτοια φαινόμενα κιτρινισμού μέρα με την μέρα έχουν πολλούς υποστηρικτές.
Όσο για το αξιόλογο σχόλιο του μάγου σύντομα θα δημοσιευτεί σε ολοκληρωμένο σε ένα από τα επόμενα ποστ.
Καλημέρα
Ibis