Όλο και πιο συχνά συναντώ γονείς με μάτια τρισδιάστατα να δηλώνουν «δεν με νοιάζει για μένα…Τα παιδιά μας τι θ΄απογίνουν;». Περίεργες ανησυχίες έχει η ράτσα μας τελευταία. Τόσα χρόνια, μασκαρεμένοι σαν τραβεστί στη Συγγρού, βιώναμε και μεταλαμπαδεύαμε την απόλυτη μούφα και κανένας δεν δήλωνε ανήσυχος! Απολύτως εφησυχασμένοι στο ψέμα! Τώρα που ξεβράζει ο τόπος αλήθεια και οι βόθροι απομυθοποίηση, πλάκωσαν οι ανησυχίες. Για φαντάσου! Αναθρέφαμε παιδιά για έναν άλλον πλανήτη, έναν άλλον χώρο στο διάστημα απολύτως ανεξερεύνητο, πατέντα ελληνική που έβγαζε τη γλώσσα ακόμα και στη συνταγή της Coca Cola…Τα εκπαιδεύαμε από τα γεννοφάσκια στην παρακαμπτήριο , στο κάτω από το βάση, στο «να τρυπώνεις», στο «άστο σε μένα και θα του δείξω εγώ!», στον καφέ, στο αραλίκι. Τους φορτώναμε στην πλάτη τσάντες ασήκωτες, ώρες απέραντες, φροντιστηριακές, παπαγαλίστικες. Τους κάναμε να πιστεύουν ότι όλη η γη κινείται γύρω από την Ελλάδα, όλος ο πλανήτης περιμένει αυτούς και η απόλυτη φιλοδοξία ...