Ibis

Καρλόβασι, 28/7/87 Ἤρθαν οἱ πρῶτες βροχές. Ἄλογα μουσκεμένα Στέκονται κάτω ἀπ’τὰ δέντρα μὲ μισόκλειστα μάτια Κάνοντας πὼς μασᾶνε λίγο ξερὸ χορτάρι Μέσα στὴ φθινοπωρινή τους ἄνοια. Ἡ Μαρία Θά ῾θελε νὰ χτενίσει μὲ τὴ χτένα της τὴ βρεγμένη τους χαίτη. Ἀλλὰ Οἱ τελευταῖοι παραθεριστὲς ἔφευγαν κιόλας. Μιὰ κότα Λίγο πιὸ κεῖ κακάριζε ἀνάρμοστα. Κι ἦταν μιὰ λύπη Νὰ βλέπεις πλῆθος τὰ σπουργίτια πεινασμένα νὰ χαμοπετᾶνε Στὰ τρυγημένα ἀμπέλια, νὰ βλέπεις καὶ τὰ σύννεφα Ν’ ἀλλάζουν, νὰ σκίζονται, νὰ τρέχουν παρ’ ὅτι Καρφωμένα ἐδῶ κι ἐκεῖ μὲ μαῦρες πρόκες ἀπὸ κοράκια. Ἔτσι, μέσα σὲ λίγες ὧρες, γέρασε ἡ Μαρία. Αναδημοσίευση από το περσινό αφιέρωμα του ibis blog στον Γιάννη Ρίτσο . Oλόκληρο το post 'Ωρες Βροχής - Έτος Αφιερωμένο στον Γιάννη Ρίτσο Image via

Για πολλές δεκαετίες οι χωμάτινες ποδοσφαιρικές αλάνες, τα αυτοσχέδια γήπεδα βόλεϋ και  τα ανοιχτά γήπεδα μπάσκετ αποτελούσαν έναν πρόσκαιρο καλοκαιρινό τόπο συνάντησης. Πιτσιρικάδες με ποδήλατα διασκορπίζονταν ανέμελα προσμένοντας την τυχαία συμμετοχή τους στο παιχνίδι των "μεγάλων". Κρυφά βλέμματα, συζητήσεις και παιδικές αγωνίες για τα πρώτα αθλητικά βήματα. Το σκηνικό γνώριμο σε πολλούς. Λερωμένα παντελόνια, ματωμένα γόνατα, ιδρώτας, κλάματα, τσακωμοί και ένα πρόσκαιρο αθλητικό καλοκαιρινό όνειρο. Αρκετά χρόνια μετά οι πιτσιρικάδες χάνονται στην οθόνη του υπολογιστή. Τα ποδήλατα μένουν στην άκρη και το καλοκαιρινό όνειρο μοιάζει να ακολουθεί την φθορά του χρόνου. Εκεί που το ποδόσφαιρο χάνεται, εκεί που τα γήπεδα ερημώνουν φαίνεται ότι κρίκετ αποκτά την δική του λάμψη το δικό του όνειρο. Μετανάστες από  Ινδία, Πακιστάν,Μπανγκλαντές και Σρι Λάνκα συγκεντρώνονται κατά δεκάδες στου τόπους συνάντησης όπου για πολλές δεκαετίες τα καλ...