Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

O Χαρταετός (Οδυσσέα Ελύτη)


Ο ΧΑΡΤΑΕΤΟΣ

Κι όμως ήμουν πλασμένη για χαρταετός.
Τα ύψη μου άρεσαν ακόμη και όταν
εμένα στο προσκέφαλο μου μπρούμυτα
τιμωρημένη
ώρες και ώρες.
Ένιωθα το δωμάτιο μου ανέβαινε
δεν ονειρευόμουν — ανέβαινε
φοβόμουνα και μου άρεσε.
Ήταν εκείνο που έβλεπα πως να το πω
κάτι σαν την “ανάμνηση τον μέλλοντος”
όλο δέντρα πον έφευγαν βουνά πού άλλαζαν όψη
χωράφια γεωμετρικά με δασάκια σγουρά
σαν εφηβαία — φοβόμουνα και μου άρεσε
ν’ αγγίζω μόλις τα καμπαναριά
να τους χαϊδεύω τις καμπάνες σαν όρχεις και να χάνομαι. . .
Άνθρωποι μ’ ελαφρές ομπρέλες περνούσανε λοξά
και μου χαμογελονσανε·
κάποτε μου χτυπούσανε στο τζάμι: “δεσποινίς”
φοβόμουνα και μον άρεσε.
Ήταν οι “πάνω άνθρωποι” έτσι τους έλεγα
δεν ήταν σαν τους “κάτω”·
είχανε γενειάδες και πολλοί κρατούσανε στο χέρι μια γαρδένια”
μερικοί μισάνοιγαν την μπαλκονόπορτα
και μου ‘βαζαν αλλόκοτους δίσκους στο πικ-άπ.
Ήταν θυμάμαι ” Ή Άννέτα με τα σάνταλα”
” Ό Γκέυζερ της Σπιτσβέργης”
το “Φρούτο δεν εδαγκώσαμε Μάης δεν θα μας έρθει”
(ναι θυμάμαι και αλλά)
το ξαναλέω — δεν ονειρευόμουν
αίφνης εκείνο το “Μισάνοιξε το ρούχο σου κι έχω πουλί
για σένα”.
Μου το ‘χε φέρει ο Ίππότης-ποδηλάτης
μια μέρα πού καθόμουνα κι έκανα πώς εδιάβαζα
το ποδήλατο του με άκρα προσοχή
το ‘χε ακουμπήσει πλάι στο κρεβάτι μου·
υστέρα τράβηξε τον σπάγκο κι εγώ κολπώνομουν μες στον
αέρα
φέγγανε τα χρωματιστά μου εσώρουχα
κοίταζα πόσο διάφανοι γίνονται κείνοι πού αγαπούνε
τροπικά φρούτα και μαντίλια μακρινής ηπείρου·
φοβόμουνα και μου άρεσε
το δωμάτιο μου ανέβαινε
ή εγώ — δεν το κατάλαβα ποτέ μου.
Είμαι από πορσελάνη καί μαγνόλια
το χέρι μου κατάγεται από τους πανάρχαιους Ίνκας
ξεγλιστράω ανάμεσα στις πόρτες όπως
ένας απειροελάχιστος σεισμός
που τον νιώθουν μονάχα οι σκύλοι καί τα νήπια·
δεοντολογικά θα πρέπει να είμαι τέρας
και όμως η εναντίωση
αείποτε μ’ έθρεψε και αυτό εναπόκειται
σ’ εκείνους με το μυτερό καπέλο
που συνομιλούν κρυφά με τη μητέρα μου
τις νύχτες να το κρίνουν. Κάποτε
η φωνή της σάλπιγγας από τους μακρινούς στρατώνες
με ξετύλιγε σαν σερπαντίνα και όλοι γύρω μου
χειροκροτούσαν — απίστευτων χρόνων θραύσματα
μετέωρα όλα.
Στο λουτρό από δίπλα οι βρύσες ανοιχτές
μπρούμυτα στο προσκέφαλο μου
θωρούσα τις πηγές με το άσπιλο λευκό πού με πιτσίλιζαν·
τι ωραία Θεέ μου τι ωραία
χάμου στο χώμα ποδοπατημένη
να κρατάω ακόμη μες στα μάτια μου
ένα τέτοιο μακρινό του παρελθόντος πένθος.

-Από τη συλλογή του Οδυσσέα Ελύτη Μαρία Νεφέλη”, Ίκαρος, 1978
-Αναφορές του ibis blog στην ζωή και το έργο του Έλληνα ποιητή εδώ.

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Ω γλυκύ μου έαρ

Εγκώμια - Επιτάφιος Θρήνος - Αι γενεαί πάσαι ( Στάση Τρίτη ) Ω γλυκύ μου έαρ, γλυκύτατόν μου Τέκνον, πού έδυ σου το κάλλος; Υιέ Θεού παντάναξ, Θεέ μου πλαστουργέ μου, πώς πάθος κατεδέξω; Έρραναν τον τάφον αι Μυροφόροι μύρα, λίαν πρωί ελθούσαι. Ω Τριάς Θεέ μου, Πατήρ Υιός και Πνεύμα, ελέησον τον κόσμον. Ιδείν την του Υιού σου, Ανάστασιν, Παρθένε, αξίωσον σους δούλους. - Ολόκληρο το τροπάριο εδώ και εδώ [ Φωτογραφία ] : boston

Ένα Aκόμα Tείχος..... Ένα Ακόμα Παράθυρο Στην Ελευθερία Και Το Όνειρο

Μαγεία να μπορείς να μπαίνεις σε μια σκηνή, σε μια εικόνα και σε έναν ήχο. Ο συνδυασμός τους σε ταξιδεύει μακριά, σε μέρη και καταστάσεις που ναι μεν έχεις στο μυαλό σου αλλά δεν μπορείς να φανταστείς. Αυτό το ταξίδι σου προσφέρει ο κινηματογράφος. Μέσα στην διαδικτυακή μου πρωινή βόλτα, παρέα με καφέ και ήλιο, διαβάζω ( ερτ ): Σαν σήμερα το 1940 ... η ναζιστική Γερμανία αρχίζει την κατασκευή τείχους γύρω από το εβ ραϊκό γκέτο στη Βαρσοβία, με σκοπό να εγκλωβιστούν σ' αυτό 400.000 κάτοικοι. Νιώθω το ταξίδι να επαναλαμβάνεται. Πηγαίνω πίσω αρκετά χρόνι α. Ως φοιτητής ψάχνω τρόπο να περάσω ένα ευχάριστο χειμωνιάτικο βράδυ. Νοικιάζω την εκπλη κτική ταινία του Roman Polanski ' 'The pianist'' με την μοναδική ερμηνεία του Adrien Brody. Ρεαλισμός, συναίσθημα, μέσα σε ένα ξεχωριστό μουσικό και σκηνοθετικό κινηματογραφικό δρόμο. Διαβάζοντας τις παραπάνω γραμμές είπα να παρατηρήσω την θέα από το παράθυρο που βρίσκεται μπροστά μου. Το ερέθισμα υπάρχει. Η θέα της γνώσης αξίζ

Σε 'Οσες Γλώσσες Και Να Το Προφέρεις Είναι Μόνο Μία

Ahm(Arabic),Matka(Belarusan),Majka(Bosnian),Mae(BrazilianPortuguese),Majka(Bulgarian), Mati,Majka (Croatian),Abatyse(Czech),Mor(Danish),Moeder,Moer(Dutch),Mother,Mama, Mom(English),Patrino, Panjo(Esperanto),Ema(Estonian),Aiti(Finnish),Mere,Maman(French), Mutter(German), Mana(Greek) , Salentino,Makuahine(Hawaiian),Ma,Maji(Hindi), AnyaFu(Hungarian),Induk,Ibu,Biang,Nyokap(Indonesian), Mathair(Irish),Madre,Mamma (Italian),Okaasan,Haha(Japanese),Amma(Kannada),Daya(Kurdish), Uma(Ladino),Mater(Latin), Motina(Lithuanian),Omm(Maltese),Madre(Norwegian), Mytyr(Old,Greek), Maman(Persian), Matka,Mama(Polish),Mae(Portuguese),Maica(Romanian),Mat'(Russian),Majka(Serbian), Mati(Slovenian),Madre,Mama,Mami(Spanish),Mama,Mzazi,Mzaa(Swahili),Mamma,Mor,Morsa (Swedish), Anne,Ana,Valide(Turkish),Mati(Ukrainian),Mare(Venetian),Mam(Welsh) Σε όσες γλώσσες και να το προφέρεις μάνα είναι μόνο μία. Ξεχωριστή πηγή ζωής, συναισθημάτων και ενέργειας. Χρόνια πολλά μητέρα,μάνα, μανούλα . Αφιερωμένο εξαιρετικά σε όλε