Η ελληνική κοινωνία δεν είναι αυτή που ξέραμε. Αν το 2008 είχαμε έξι νεκρούς από όπλο ληστή (τον ιδιοκτήτη βενζινάδικου στη Νέα Ερυθραία, τον Αλβανό υπάλληλο περιπτέρου στο Παλαιό Φάληρο, τον πλασιέ χρυσαφικών στη Σταυρούπολη, τον Μπανγκλαντεσιανό μαγαζάτορα στα Πατήσια, τον χρυσοχόο στη Θεσσαλονίκη, τον κρεοπώλη στο Γαλάτσι), μόνο μέσα στον Μάρτιο είχαμε πέντε – την 32χρονη υπάλληλο στον «Γερμανό» Βύρωνα, τον αστυφύλακα στη Νίκαια, το ζευγάρι ηλικιωμένων στη Δάφνη, τον 34χρονο υπάλληλο προποτζίδικου στη Νέα Σμύρνη... Λίγο παλιότερα, οι δολοφονίες συνέβαιναν σε περιοχές «σκουπιδοτενεκέδες» για τα ανθρώπινα απορρίμματα και κανείς δεν έδινε ιδιαίτερη σημασία. Οι παράνομοι αλληλοσκοτώνονται, σκεφτόμασταν. Ή υποθέταμε ότι σε μια γειτονιά με υψηλό δείκτη εξαθλίωσης, επιβεβαιωνόταν για τους μικρομαγαζάτορες το ζην επικινδύνως. Όμως, η γενική κοινωνική απορρύθμιση μαζί με τη διογκούμενη πολλαπλή κοινωνικο-οικονομική κρίση συνέβαλαν ώστε το έγκλημα να εξαπλωθεί σαν διαβρωτικό υγρό και στις μεσ...